Zdaniem autorów i współpracowników, przykład Jezusa Chrystusa zawiera niezastąpione lekcje dla przywódców. Wydaje się jednak, że w Ewangelii Jezus nakazał uczniom przede wszystkim kochać Boga i siebie nawzajem. Wydaje się, że nigdy nie obiecywał sukcesu w światowym biznesie ani nie oferował wskazówek dotyczących zarządzania. Z drugiej strony, w przypowieści o talentach nauczał swoich naśladowców, aby byli fiskalnie konserwatywni i mądrze inwestowali. Autorzy i redaktorzy, którzy opracowali tę książkę, przyznają, że chrześcijaństwo nigdy nie stanowiło recepty na sukces w biznesie. Mimo to stwierdzają, że stosowanie wskazanych przez nich zasad doprowadzi do sukcesu. Przytoczone przez nich wskazówki dotyczące przywództwa są sensowne i nie wykluczają myślących biznesmenów o dowolnym pochodzeniu teologicznym. Autorzy ilustrują swoje rady zabawnymi, pouczającymi anegdotami. Porady są przystępne, etycznie pouczające i osobiście inspirujące, chociaż jeśli zwykle pomijają Państwo kazania, to ta książka może nie być dla Państwa. getAbstract.com uważa, że będzie ona przemawiać przede wszystkim do chrześcijan, którzy chcą służyć jako służebni liderzy w swoich społecznościach i miejscach pracy. Uwaga redaktora: The Five Practices of Exemplary Leadership jest zastrzeżonym znakiem towarowym.
Opracowanie zostało przetłumaczone maszynowo (przepraszamy za błędy) jako materiał na nasze gry szkoleniowe i symulacyjne.
Wnioski
- Jezus był przywódcą, a studiując jego przykład, mogą Państwo również stać się przywódcą.
- Prowadzenie przez przykład w oparciu o swoje zasady.
- Inspirować innych do podzielania wizji, tak jak to robił Jezus.
- Nie wahać się rzucić wyzwanie i odnowić status quo.
- Być pomocnikiem – uczyć innych, jak przewodzić.
- Budować relacje z sercem i szerzyć odwagę.
- Relacje są istotą przywództwa.
- Być pokornym, a nie dumnym, ponieważ w pokorze jest siła.
- Uznać, że zaufanie jest podstawowym składnikiem w relacjach i w przywództwie.
- Módl się i bądź liderem na wzór Jezusa.
Podsumowanie
Pięć zasad
Aby wykorzystać zasady chrześcijańskie w swoich umiejętnościach przywódczych i osiągnąć to, co niezwykłe dzięki wysiłkom innych, należy stosować „Pięć praktyk wzorowego przywództwa”. Są to:
Przywództwo przez modelowanie, przez dawanie przykładu.
Inspirowanie innych wizją, którą mogą dzielić.
Kwestionowanie status quo, zwykłego sposobu działania.
Umożliwiać i ułatwiać, aby inni mogli działać.
Dodawać odwagi swoim zwolennikom.
„Chrześcijańscy liderzy wiedzą, że służba i poświęcenie mają wartość odkupieńczą”.
Najlepsi liderzy mają silne zasady i charakterystyczny głos, osobowość i styl. Ich działania są zgodne z tym, w co mówią, że wierzą, więc dają przykład. Postępują zgodnie z tym, co mówią. Tacy liderzy mają wizję, która jest ekscytująca i atrakcyjna dla innych ludzi, inspirując ich do tego, aby chcieli ją podzielać i pracować dla niej. Wizja ta jest zazwyczaj szlachetna i pełna możliwości. Czasami ludzie opisują ją takimi słowami jak „marzenie”, „powołanie” lub „misja”. Kiedy wizja jest tak potężna, przemawia do innych, pobudza ich i sprawia, że stają się pasjonatami.
„Jezus został nazwany największym przywódcą wszech czasów, ale jego strategia przywództwa – jeśli w ogóle można ją tak nazwać – wywróciła do góry nogami konwencjonalną mądrość”.
Ale liderzy nie poprzestają na tym. Zdają sobie sprawę z tego, że praca w ten sam stary sposób nie zmieni wizji w rzeczywistość. Nie boją się rzucać wyzwania, kwestionować i zmieniać zwykłego sposobu pracy, czyli status quo. Bez wątpienia czasami płacą za to cenę.
Betty Stanley Beene objęła stanowisko Prezesa Zarządu United Way of America po skandalu związanym z zarządzaniem organizacją. Pracowała nad zmianą kultury, która pozwalała na złe rzeczy. Dawała przykład i nigdy nie prosiła nikogo o zrobienie czegoś, czego sama by nie zrobiła. Domagała się otwartości i odpowiedzialności. Oczywiście, sprzeciwiali się jej ludzie, którzy mieli interes w utrzymaniu status quo. W końcu udało im się ją odsunąć. Ale niektóre z wprowadzonych przez nią zmian przetrwały. Beene przypisuje swojej wierze, że dała jej siłę do prowadzenia dobrej walki. Była zawsze czujna na możliwości, zawsze szukała lepszego sposobu na zrobienie czegoś. Nie bała się eksperymentować ani podejmować ryzyka.
„Wzorowi liderzy odnajdują swój głos poprzez określenie swoich wartości, a następnie wyrażenie ich we własnym stylu”.
Jako Prezes Zarządu Beene dawała innym uprawnienia i umożliwiała im działanie. To kolejna cecha chrześcijańskich liderów. Umożliwiają oni innym działanie poprzez budowanie zaufania i pielęgnowanie współpracy. Czynią innych silnymi, rozpraszając władzę i dzieląc się nią. Umożliwiają nawet sprzeciw tym, którzy się z nimi nie zgadzają, co wymaga wielkiej siły charakteru. Jednak chrześcijańscy liderzy nie tylko dzielą się władzą. Zachęcają innych, chwaląc ich osiągnięcia i dając im możliwości bycia silnymi i służenia w ich imieniu. Okazują uznanie, dziękują i świętują sukces.
Prowadzenie przez przykład
Łatwiej jest mówić o przewodzeniu przez przykład, niż to robić. Modelowanie jest trudniejsze niż wyjaśnianie. Aby dawać przykład, należy opanować pięć podstaw przywództwa:
Najpierw popraw siebie – Zmień siebie, zanim spróbujesz zmienić kogoś innego. Wyprostować siebie od wewnątrz, zanim zacznie się próbować coś wyprostować na zewnątrz.
Bądź dla siebie surowszy – Wymagaj od siebie więcej niż od innych. Stawiaj sobie wyższe wymagania.
Aby uczyć, trzeba to robić – Pouczanie kogoś o właściwym sposobie postępowania jest łatwiejsze niż samo postępowanie. Jednak ze względu na kolejną zasadę, nie można skutecznie nauczać tych wartości, jeżeli samemu się ich nie realizuje.
Czyny mówią głośniej – Ludzie robią to, co widzą, a nie to, co słyszą. To jest „prawo magnetyzmu”. Przyciągają Państwo ludzi takich jak Państwo.
Przykład jest głęboki i potężny – Proszę dać dar dobrego przykładu.
Dzielenie się wizją
W Biblii jest wiele mowy o wizjach. Zazwyczaj wizje te powstają w wyniku jakiegoś cierpienia, ale prowadzą do wielkich rzeczy. Najlepsze wizje są jak tęcze lub eposy. Powinien Pan móc opowiadać o swojej wizji z taką ekscytacją, jakby to był Władca Pierścieni. Ale samo mówienie innym o swojej wizji nie wystarczy. Należy ich zainspirować do podzielenia się nią. Dopóki jest to tylko Pana wizja, nie jest ona wiele warta. Należy zachęcić innych, słuchając i poświęcając się. Ożywić swoją wizję. Dając przykład, uczyć ludzi nawyków, które muszą znać, aby urzeczywistnić wizję.
Kwestionowanie przyjętego sposobu działania
Gotowość do kwestionowania status quo jest jedną z najważniejszych cech chrześcijańskiego lidera. Każdy chrześcijański lider powinien zadać sobie dwa pytania:
Komu tak naprawdę służę?
Czy jestem w stanie znieść cierpienie?
„Wzorowi liderzy poszukują możliwości poprzez szukanie innowacyjnych sposobów na zmianę, wzrost i poprawę”.
Jezus dokonał wielkich rzeczy, ale nigdy nie twierdził, że robi coś sam. Wszystko, co dobrego uczynił, zawdzięczał swojemu „Ojcu w niebie”. Kazał ludziom, których uzdrowił, aby nie mówili nikomu, kto ich uzdrowił. Związał się z biednymi, wyrzuconymi i wzgardzonymi. Nie szukał chwały. Bez względu na to, co robił i gdzie chodził, jedno było jasne – nie robił tego dla siebie. Wszystko było służbą. Zakwestionował modus operandi swojego społeczeństwa, ale nie tylko po to, aby zrobić hałas i zwrócić na siebie uwagę.
„Słyszeliście to Państwo wielokrotnie: 'Czyny mówią głośniej niż słowa'”.
Kiedy zwrócił na siebie uwagę, spotkało go cierpienie. Nie szukał uwagi, ale zaakceptował cierpienie. Większość z nas nie byłaby w stanie znieść takiego poziomu cierpienia; był biczowany, torturowany, wyśmiewany, znieważany i boleśnie skazany na śmierć. W rzeczywistości większość ludzi nie chce przyjąć żadnego cierpienia, ani nawet żadnego dyskomfortu. W świecie pracy ludzie unikają robienia tego, co słuszne, po prostu dlatego, że nie chcą zaakceptować możliwości bycia skrytykowanym przez swoich szefów lub kolegów. Jest to po prostu zbyt niewygodne i bolesne.
„Jak na ironię, większość ludzi postrzega liderów, którzy zmieniają świat, jako tych, którzy muszą być bezczelni i zuchwali. Tymczasem jedynym sposobem na dokonanie prawdziwej zmiany jest pokora, bez względu na uznanie, ego, dumę, a nawet samozachowanie.”
Chrześcijańscy liderzy akceptują jednak fakt, że cierpienie jest częścią ich przeznaczenia jako chrześcijan. Wiedzą, że komfort, dobrobyt i widoczny sukces w tym życiu nie są ostatecznymi celami. Podejmują ryzyko, kwestionując status quo, i inspirują innych, aby również oni je kwestionowali. Kiedy wybiera Pan zespół, niech Pan zainspiruje ludzi, których Pan wybrał. Ci, którzy podzielają Pana pasję do wyzwania, będą bardziej przydatni niż ci, którzy są wykwalifikowani, ale beznamiętni.
Przywództwo w służbie: Teologiczne podstawy umożliwiania innym
Jezus był pierwszym przywódcą służebnym. Powołał 12 apostołów, ponieważ wiedział, że jeżeli jego misja ma trwać, to będzie musiała trwać dzięki wysiłkom innych. Wiedział, że musi umożliwić to swojemu zespołowi. Przez trzy lata szkolił ich, a następnie przekazał przywództwo Piotrowi, który nie wydawał się oczywistym wyborem. Popełnił błąd i miał pewne wyraźne słabości osobowościowe.
„Jezus jest najlepszym przykładem kogoś, kto wspierał współpracę i wzmacniał jednostki”.
Wszyscy chrześcijanie mają wspólne kapłaństwo – kapłaństwo wierzących. Stary Testament wyjaśnia, że Bóg wybrał jeden lud, wśród którego zamieszkał, jedną małą grupę spośród tego ludu, aby była kapłanami i tylko jedną osobę spośród kapłanów, która mogła raz w roku, w Dniu Pojednania, przejść przez zasłonę w świątyni do Świętego Miejsca i stanąć w obecności Boga. Nowy Testament mówi, że kiedy Jezus umarł na krzyżu, zasłona, która reprezentowała oddzielenie człowieka od Boga, pękła. W tym momencie obecność Boga stała się dostępna dla każdego, wszędzie, przez cały czas. Chrześcijańskie przekonanie jest takie, że przez Jezusa Chrystusa Bóg obdarzył wszystkich mocą. Teraz wszyscy ludzie mają udział w kapłaństwie.
„Kluczem do serca lidera-sługi jest pokora”.
Dlatego bycie chrześcijańskim liderem wiąże się z nadawaniem uprawnień innym. Podobnie jak w przypadku budowania zespołu, wzmacnianie innych wiąże się z budowaniem zaufania. Współpraca, współdziałanie i słuchanie – to wszystko buduje zaufanie. Stawanie się bezbronnym, jak czynił to Jezus, buduje zaufanie. Oddanie władzy buduje zaufanie i wzmacnia zespół. Ale komu przekazać władzę? Trzeba rozwinąć radar dla talentów. Jednym ze sposobów jego wykrycia jest sprawdzenie, co ludzie naprawdę lubią, co ich odnawia i ożywia. Prawdopodobnie mają do tego talent. Proszę ich wspierać, obserwować i pomagać im rozwijać cechy charakteru i umiejętności, których potrzebują. Uznawać i honorować ich. Czynić z nich bohaterów. Usunąć się z centrum uwagi, aby oni mogli się w nim znaleźć. Prowadzić przez służbę. Być przywódcą służebnym na wzór Jezusa Chrystusa.
Przynieś odwagę do serc
Wytrwałość w realizacji zadania jest trudna. Ludzie rozpoczynają z entuzjazmem i zaangażowaniem, ale z czasem ich siły słabną, zaangażowanie słabnie, a oni sami się załamują. To właśnie wtedy liderzy muszą dodać odwagi i zachęcić do działania, uznając zwycięstwa, potwierdzając wartości, świętując sukcesy. Proszę pamiętać o tych słowach Ewangelii: „…kto by chciał stać się wielkim wśród was, musi być waszym sługą, a kto by chciał być pierwszym, musi być waszym niewolnikiem – tak jak Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu.” (Mateusz 20:25-28, NIV)
Prowadzenie całej osoby
Zachęcanie do działania polega na zwracaniu się do każdego członka zespołu jako do całej osoby.
Serce – Należy wychwycić, że ludzie robią coś dobrze i pochwalić ich. Chrześcijańscy liderzy zdają sobie sprawę, że niczego nie posiadają i nic nie jest dla nich. Wiedza, umiejętności, relacje, stanowiska, pieniądze, władza i wszystko inne, co posiadają, jest do ich dyspozycji tylko po to, aby służyć innym. W związku z tym przekonaniem chrześcijańscy liderzy nie postrzegają sukcesu innych ludzi jako zagrożenia. Są pokorni. Gdy sprawy idą dobrze, doceniają wkład innych ludzi. Gdy sprawy idą źle, zadają sobie pytanie, co mogliby zrobić lepiej. Liderzy-słudzy zabiegają o informacje zwrotne i krytykę i zachęcają do nich, aby w przyszłości mogli lepiej służyć.
Głowa – Głowa reprezentuje przekonania przywódców na temat ich roli. Prawdziwi liderzy mają pewną perspektywę na przywództwo, która określa, jak odnoszą się do innych. Chrześcijański model przywództwa to przywództwo służebne. Zaczyna się od poczucia celu i jasnego spojrzenia na prosto zdefiniowaną misję. Na przykład Walt Disney powiedział członkom obsady w swoich parkach rozrywki, że „mają być uśmiechnięci”. Wiedział, że jeśli ludzie będą uśmiechnięci, misja Disneylandu będzie realizowana. Chrześcijańscy liderzy również mają bardzo wyraźne, zrozumiałe, jednoznaczne deklaracje wartości. Uszeregowują swoje wartości tak, aby ludzie, którym przewodzą, rozumieli, co robić w przypadku konfliktu tych wartości. Na przykład, czy wybrać bezpieczeństwo czy prędkość, jeśli nie można wybrać obu? Co najważniejsze, chrześcijańscy liderzy wzorują się i dają przykład swojej wizji i wartości.
Ręce – Ręce wykonują pracę. Wykonują i pomagają innym w wykonywaniu zadań poprzez coaching, planowanie, ocenę wyników i inne. Ręka lidera jest najbardziej przydatna, gdy poklepuje po plecach, aby docenić czyjeś dobre wyniki.
Nawyki – Najważniejsze nawyki chrześcijańskiego lidera to modlitwa, samotność, studiowanie Pisma Świętego oraz wiara w miłość Boga i wierność w szczerych relacjach.
„Jeśli naprawdę chce Pan zapalić swoich ludzi, proszę opracować system uznawania oparty na rzeczach, które zrobili dobrze”.
Proszę zapamiętać te lekcje:
Przywództwo opiera się na fundamencie wiarygodności.
Przywództwo jest sprawą międzyludzką.
Liderzy nie rządzą, oni służą.
Przywódcy poświęcają się.
Liderzy podtrzymują ogień nadziei.
O Autorach
James M. Kouzes i Barry Z. Posner są współautorami książki „The Leadership Challenge” i powiązanych z nią prac na temat świeckiego przywództwa. Kouzes jest członkiem zarządu Center for Innovation and Entrepreneurship w Leavey School of Business na Uniwersytecie Santa Clara i emerytowanym prezesem Tom Peters Company. Posner jest dziekanem Leavey School of Business na Uniwersytecie Santa Clara. John C. Maxwell jest autorem ponad 30 książek. David McAllister-Wilson jest prezesem Wesley Theological Seminary. Patrick Lencioni jest autorem książki „Pięć pokus dyrektora generalnego”. Ken Blanchard jest współautorem bestsellera Jednominutowy Menedżer i innych książek biznesowych. Nancy Ortberg jest pastorem.